Jednak PPR nie miało do dyspozycji zbyt wielu osób, które mogłyby objąć władzę w tym newralgicznym dla gospodarki regionie, a Zawadzki wywodził się z pobliskiego Zagłębia Dąbrowskiego, gdzie działał przed wojną i znał oba regiony. Nawet jeśli była to próba wymanewrowania go z Warszawy, to trzeba pamiętać też, że Zawadzki dalej pełnił przez następne tygodnie funkcję zastępcy dowódcy WP ds. wychowawczo-politycznych i dalej zasiadał w BP PPR. W kolejnych miesiącach odgrywał istotną rolę przy podejmowaniu decyzji wewnętrznych i zewnętrznych, a w przypadku Górnego Śląska bez mała narzucając centrali politycznej swoje rozwiązania. To z nim można wiązać włączenie w lutym do województwa śląskiego Zagłębia Dąbrowskiego, o co zabiegały władze sanacyjne jeszcze w okresie międzywojennym, i nieszczęsną zmianę nazwy województwa na śląsko-dąbrowskie, której formalnie nie przeprowadzono, co po jego powrocie do Warszawy w 1948 r. doprowadziło do galimatiasu nazewniczego. Pod jego egidą w kolejnym miesiącu nastąpiło faktyczne włączenie Śląska Opolskiego do tego województwa, zarówno administracyjnie (starostowie i aparat administracji), jak i politycznie (Wojewódzka Rada Narodowa), gdyż to on jako pełnomocnik RT na Okręg Śląsk Opolski niejako w unii personalnej sprawował obie funkcje[14]. To pod koniec maja 1945 r. do argumentacji Zawadzkiego odwołał się na krajowej naradzie PPR Edward Ochab, wówczas jeszcze minister administracji publicznej, kiedy obiecywał „pędzenie Niemców stadkiem” za Odrę i Nysę Łużycką, co było początkiem wysiedlenia ludności niemieckiej i kolejnym elementem polskiej polityki faktów dokonanych[15].